Եկեք խոստովան ենք, որ մեր կյանքում կատարված բոլոր ուրախ ու զվարճալի հիշողություների մեծ մասը կապված են մեր ընկերների հետ: Ընկերների հետ դու խոսում ես տարբեր բաների, տարբեր թեմաներից, խոսում ես ինչ-որ մեկի մասին ու համեմատում քո հետ, կատակում ենք իրար վրա, հումորներ հորինաում վիրավորում, բայց չես վիրավորվում ու այս ամենին մեկտեղ դու իրանց շատ ես սիրում ու գնահատում, որ կողքիդ են լինում, որ իրար հետ եք, որ տխուր ժամանակ այնպիսի բան կասեն որ կարաս տարիներով խնդաս: Ես ունեմ մտերիմ ընկերներ որոնց մասին կցանկանամ խոսել: Միլենը-Միլենան բարի, զվարճալի, ճիշտ, ուրախ ու շատ է սիրում գեղեցիկ հագնվել(որում օգնում է նրա մայրիկի զգեստապահարանը) ու միշատ սոված մարդ է, չգիտեմ հայերեն ոնց ասեմ, բայց նա ԿՌՈՒՏՈՅ Է: Սվետիկը-Սվետիկը սիրուն, խորամանկ ու շատ ջրիկ երեխա է, հնարավոր է Սվետիկին ասես բարև ու նրան մոտակա 5-րոպեն ետ չկարողանաս բերել, նա միշտ սիրում է լինել համեստ, բայց բոլորս գիտենք որ նա այդպիդին չէ: Լալան-Լալան չափազանց բարի, սիրուն համեստ, ու աշխարհի ամենաամաչկոտն է, բայց նա միշտ պնդում է որ այդպես չէ: Եվ Արփին-անկեղծ ասած Արփիին հաճախ ինձ եմ նմանեցնում, նա նույնպես ինձ նման ամաչկոտ չէ, համեստ չէ, բայց շատ խորամանկ է: Մի խոսքով մեր խմբի սովածը և կռուտոյը՝ Միլենը, խորամանկն ու իբր համեստ՝ Սվետիկը, ամաչկոտն ու նեռվայնացողը՝ Լալա, Օֆելիկ 2` Արփի: Ես շատ եմ սիրում նրանց հետ ժամանակ անցկացնել, խնդալ, իրար խփենք, հումորներ հորինենք: Ես մոռաց նշել նաև մի բան, որ մեր խմբում կա մի կանոն (որը ինքն իրեն է հայտնվել) միշտ անկախ ամեն ինչից՝ «ԳՈՎԻՐ ՔԵԶ»: