Եզը, կովը և շունը վիճում էին միմյանց հետ և ամեն մեկը պնդում էր, թե մեր տերը ամենքից շատ ինձ է սիրում:-Իհարկե նա ինձ ամենքիցդ շատ է սիրում,- ասում է եզը, գիտեք ինչո՞ւ համար: Նրա համար, որ ես եմ նրա արորն ու տափանը քաշում, ես եմ նրա համար անտառից փայտ բերում, նա ինձ է լծում սայլին և իր ցորենը տանում ջաղաց, ալյուր շինում, հետո նորից ես եմ տանում քաղաք որ նա ծախում է այդ ալյուրը, և իր տան համար առևտուր անում, երեխանց համար հագնելիք առնում: Տեսնում եք, ուրեմն եթե ես չլինեի, նրանք ինչպե՞ս կարող էին ապրել:- Այդ ճշմարիտ ես ասում, -ասաց կովը: Բայց մեր տերն ամենքիցդ շատ է ինձ սիրում, այդ նրա համար է, որ նա գիտի, թե քեզ նման աշխատասեր ու ժրաջան եզնուկին ես եմ պահել մեծացրել: Այս մեկ: Մեկ էլ որ նրա գերդաստանը իմ կաթով են պահում: Այն մածունն ու կարագը, այն սերն ու կաթը, այն եղն ու պանիրը, այն տաք-տաք թանե սպասը, որ ամեն օր խպշտում էն, ո՞ւմ տվածն է:
Տեսնո՞ւմ եք ուրեմն, որ եթե ես չլին եմ, բոլորը քաղցած կկոտորվեին: — Դու էլ ես ճշմարիտ ասում, սիրուն կովիկ, սկսեց շունը;- Ո՞վ կարող է ուրանալ քո լավությունը: Շատ անգամ ես ինքս էլ եմ մասնակից լինում քո տված անուշ թանին: Մեր տանտիկինը ամեն խնոցի հարելիս թանից ինձ բաժին է տալիս: Ով որ քո լավությանը ուրանա, երկու աչքով կուրանա: Ես շատ երախտագետ եմ, ոչ ոքի լավությունը չեմ կարող ուրանալ: Բայց գիտ եք ինչ կա, դուք մի նեղանաք որ մեր տերն ամենքիցդ շատ ինձ է սիրում, դրա համար պատճառ կա և ահա այդ պատճառը: Եվ շունը սկսեց մեկ-մեկ հաշվել, թե ինքն ինչ ու ինչ է անում: Ասած է, շունը որ հաչել սկսի, էլ չի դադարի: Այնքան հաչեց եզան ու կովի վրա, որ տերն իմացավ, եկավ շանը լեզվից ազատեց ասելով<< Թող տուր դրանց, բողար, դու չգիտ ե՞ս, որ ամեն մեկդ էլ ինձ հարկավոր եք, մեկդ մյուսի արարածը չեք կարող լինել, այդ պատճառով էլ ես բոլորիդ էլ շատ եմ սիրում: Դուք էլ սիրեցեք միմյանց>>:
Անդրեասյան Օֆելյա 